ต้องจากบ้านมาไกลเพื่อหวังว่าตัวจะได้ดี
ก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อหวังว่าตัวจะมั่งมี
จนลืมสนใจครอบครัว ไม่ยอมกลับบ้านตั้งหลายปี
ไม่ยอมรับสายแม่ แกโทมาหาตั้งหลายที
กลับไปกอดครอบครัว ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป
กลับไปบอกรักแกตอนที่แกนั้นยังหายใจ
ตอนที่แกไม่อยู่มึงกลับมาก็สายไป
อย่ามาบอกรักแกในตอนที่แกไม่หายใจ
มึงกลับมาอีกทีเหลือแต่กระดูกกับขี้เถ้า
แล้วมึงจะคิดถึงในตอนที่แกนั่งป้อนข้าว
แล้วมึงจะคิดถึงในตอนที่แกบ่นทุกเช้า
แล้วมึงจะคิดถึงตอนที่มึงป่วยแกนั่งเฝ้า
แล้วมึงจะคิดถึงนิทานเรื่องนั้นที่แม่เล่า
ทำได้แค่คิดถึงตอนแกไม่อยู่แม่งโคตรเศร้า
ทำไมมึงไม่กลับบ้านตอนที่แกอยู่รอกินข้าววะ
กลับบ้าน ก่อนมันจะสายไป
ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ
เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ
ตอกและย้ำ เตือนความจำ ว่าวันนี้ ไม่มีเธอ
ไอ้คำที่มึงพูดว่ารอให้ได้ดีจะกลับไป
ถึงมึงยังไม่ได้ดีแต่มึงกลับบ้านก็ดีใจ
กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตานี่แหละความสุขของครอบครัว
ถึงมึงยังไม่ได้ดีไม่ต้องไปสนไม่ต้องกลัว
มึงไปอยู่ที่ไหนมันก็ไม่สุขเท่าที่บ้าน
ก็ใช่เราไม่มีเงินแต่กลับมาหาพ่อแม่บ้าง
ไม่ว่างไม่มีเวลามันก็เป็นแค่ข้ออ้าง
ก่อนที่มันจะสายก่อนที่จะเหลือแค่รูปภาพ
กลับบ้าน ก่อนมันจะสายไป
ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ
เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ
ตอกและย้ำ เตือนความจำ ว่าวันนี้
กลับบ้าน ก่อนมันจะสายไป
ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ
เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ
ตอกและย้ำ เตือนความจำ ว่าวันนี้ ไม่มีเธอ
กลับไปกอดครอบครัว ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป
กลับไปบอกรักแกตอนที่แกนั้นยังหายใจ
ตอนที่แกไม่อยู่มึงกลับมาก็สายไป
อย่ามาบอกรักแกในตอนที่แกไม่หายใจ
เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่มันวิ่งวนในหัวซ้ำๆ
ตอกและย้ำ เตือนความจำ ว่าวันนี้ ไม่มีเธอ